Mali utvrđeni grad

U okruženju guste apartmanske izgradnje, tipične za hrvatsko priobalje, po projektu riječkog arhitektonskog dvojca Saše Randića i Idisa Turata je pre četiri godine izgrađen novi gradski vrtić. Kao istovremena negacija i afirmacija zatečenog fizičkog konteksta, donesena je odluka da objekat vrtića u potpunosti bude introvertna struktura, ograđena visokim kamenim zidom i uređena po ugledu na matricu srednjovekovnog mediteranskog grada.

Energija grada i sistem urbanog reda doslovno su iz nivoa naselja prevedeni na razmeru jednog objekta. U ovom malom utvrđenom gradu, grupisanje kuća u naselju pretočeno je u pojedinačne prostorije i boravišne jedinice, ulice su transponovene u hodnike, trgovi u holove, parkovi u atrijume i krovne vrtove.

Logika građenja na nagnutom terenu, sa elementima lokalnih graditeljskih pravila i orijentacije, odredila je osnovu opšteg sklopa. On je struktuiran iz smene otvorenih i zatvorenih prostora (matičnih jedinica, atrijuma i terasa), razmeštenih u obliku asimetrične šahovske table, čija se nepravilna geometrija prilagođava topografiji terena. U projektantskom smislu, ovako složena struktura dobijena je upotrebom dijagrama i modelovanja kao alata za uklapanje složenog trodimenzionalnog sklopa i zahtevnog programa.

Obodni kameni zid štiti unutrašnje sadržaje i aktivnosti vrtića od okolnog bezpodsticajnog okruženja, istovremeno stvarajući jasnu granicu između spoljašnjeg i unutrašnjeg sveta, ali i uspostavljajući vezu sa elementima lokalne graditeljske tradicije ostrva.

Celokupni program razvijen je na dva nivao i grupisan oko centralnog hola i razgranate mreže hodnika. U najvećoj meri, prostorna složenost vrtića Katarina Frankopan očitava se u višestrukosti unutrašnjeg prostora i vizura koji se na ovaj način ostvaruju. Kompoziciono i estetski, statičnost generalnog sklopa razbijena je primenom toplih boja i različitih tekstura.

Arhitektonski projekti koji pomeraju granice poznatog, a istovremeno uvažavaju tradicionalno, istorijsko i lokalno, uvek su vredni pažnje. Dečiji vrtić Katarina Frankopan arhitekata Saše Randića i Idisa Turata čini upravo to: pomera granice poimanja tipologije dečijih pedagoških ustanova, te njihove uklopljenosti u lokalni topos, istoriju i tradiciju.